ไอ้เหม็นของฉัน

มันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่นั้น ไม่สามารถทราบได้ แต่นับตั้งแต่จำความไ้ด้ก็รู้สึกว่าขาดมันไม่ได้เลย
ถ้าถามว่า อะไรคือของรักที่สุด แทบไม่ต้องใช้เสี้ยววินาทีในการคิดเลย
ใช่แล้ว มันก็คือ "ไอ้เหม็น"

ฉันไม่รู้ว่าฉันติดมันตั้งแต่เมื่อไหร่
ก็เหมือนลีโอนาโด ดิคาปิโอไม่รู้ว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในฝันตั้งแต่ตอนไหนในหนัง Inception
แต่ที่แน่ๆ ฉันขาดมันไม่ได้เลยจริงๆ

ตอนเรียนอนุบาล จำได้เลยว่าแอบเอาไอ้เหม็นใส่กระเป๋าหนังสือไปโรงเรียนด้วย
เด็กอนุบาลต้องนอนกลางวัน..
ตอนนอนกลางวัน ฉันก็จะเอาไอ้เหม็นมาบี้ๆๆ...แล้วก็ครอกฟี้ไปเลย
พอเริ่มโตมาสักนิด ไอ้เหม็นกลับกลายเป็นหมือนปมด้อยของฉัน
เวลาเอาไปไหนด้วย ก็ชอบมีคนแซว ก็พวกผู้ใหญ่นั่นแหละ
แซวแล้วก็หัวเราะ ชอบใจกันเอง แต่ไม่ใช่กับฉันเลยสักนิด
ฉันแค่เอาไอ้เหม็นมาบี้ๆๆเวลาออกไปกินข้าวข้างนอก
ก็เท่านั้นเอง ไม่ได้เอาไปคลุมหัวใครซักหน่อย
ไม่เห็นจะต้องพูดให้มันดูเหมือนเป็นของน่ารังเกียจเลย
พอโตมากขึ้นถึงวัยทำงาน
ทีนี้ "ไอ้เหม็น" ไม่เคยห่างตัวฉันเลย
ข้อดีของการเป็นผู้ใหญ่ ก็คือ เราทำอะไรก็ได้ที่เราอยากทำ
ฉันสามารถพกไอ้เหม็นไปเที่ยวต่างจังหวัด ดูหนัง ฟังเพลง กินข้าว
แม้กระทั่งตอนขับรถ ฉันพามันไปได้ทุกที่เลย

ไอ้เหม็น มีมาหลาย generation แล้ว
ที่มาของมัน แม่ฉันบอกว่า น่าจะมาจากเมื่อก่อนแม่ฉันชอบใส่ชุดนอนผ้าลื่นๆ
เวลาฉันนอนข้างๆแม่ ก็ชอบไปจับชายกระโปรงลื่นๆ จับๆๆลื่นๆๆๆแล้วก็หลับสบาย
ไม่แน่ว่านั่นอาจจะเป็นจุดเริ่มต้นก็ได้นะ
ไ้อ้เหม็นรุ่นแรก ก็นั่นแหละ ชุดนอนแม่
จับๆๆบี้ๆๆ ยึดเลย ไม่ให้แม่เอาไปซักด้วยนะ แหกปากร้องแน่นอน
และนั่นก็เป็นที่มาของชื่อ "ไอ้เหม็น"
คงไม่ต้องบรรยายสรรพคุณ เพราะก็สมชื่ออ่ะนะ
ไอ้เหม็นรุ่นชุดนอนแม่อยู่กับฉันนานมาก
จำไม่ได้ว่าแม่เอาไปทิ้งเมื่อไหร่ แต่ที่รู้ก็คือ ร้องไห้...นานมากกกกกก

มีช่วงหนึ่งที่ฉันไม่มีไอ้เหม็นคู่กาย
ฉันกลายเป็นเด็กปกติ แต่ฉันจำช่วงชีวิตตอนนั้นไม่ได้เลย
ฉันจำไม่ได้ว่าตอนไม่มีไอ้เหม็นฉันทำอะไร
ความทรงจำฉัน จำได้แต่ตอนที่ฉันยังมีไอ้เหม็นอยู่

การแสวงหาไอ้เหม็นที่ดี ที่เหมาะกับเรา ไม่ใช่เรื่องง่าย
ก็อย่างที่ฉันบอก ไอ้เหม็นของฉันมีหลาย generation ถ้านับแล้วก็น่าจะถึงสิบ
ไอ้เหม็นรุ่นปัจจุบันนี้ ฉันเลยตั้งใจว่าจะดูแลมันอย่างดี
ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้เลยล่ะ
...........................................................................................................
ฉันพูดถึงมันทำไมหน่ะหรอ
ความรักของฉัน เปรียบเหมือนไอ้เหม็น.....
.
.
.
มันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่นั้น ไม่สามารถทราบได้ แต่นับตั้งแต่จำความรู้สึกนี้ไ้ด้ก็ขาดมันไม่ได้เลย
ถ้าถามว่า อะไรคือของรักที่สุด แทบไม่ต้องใช้เสี้ยววินาทีในการคิดเลย
ใช่แล้ว สิ่งนั้นก็คือ "คนที่ฉันรัก"

ฉันไม่รู้ว่าฉันติดเขาตั้งแต่เมื่อไหร่
ก็เหมือนลีโอนาโด ดิคาปิโอไม่รู้ว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในฝันตั้งแต่ตอนไหนในหนัง Inception
แต่ที่แน่ๆ ฉันขาดเขาไม่ได้เลยจริงๆ

ตอนคบกันแรกๆ จำได้เลยว่าฉันต้องแอบซ่อนความรู้สึกดีๆที่มีต่อเขา เพื่อไม่ให้ดูน่าเกลียด
เย็นย่ำหลังทำงาน เรากลับมาคุยโทรศัพท์กัน
ตอนเราคุยโทรศัพท์ ฉันก็ได้ซึมซับความรู้สึกดีๆเหล่านี้ของความรัก...แล้วก็ครอกฟี้ไปเลย
พอเริ่มคบกันมาได้สักพัก ความรักของฉันกลับกลายเป็นเหมือนปัญหาหน่อยๆกับฉัน
คนที่ฉันรัก มักจะกลัวว่าเค้าไม่เหมาะสม ไม่คู่ควร เป็นเหมือนจุดด้อยในชีวิตฉัน
เวลาไปไหนมาไหนกัน เขาก็ชอบตำหนิตัวเขาเอง
คนอื่นอาจจะมองว่าไม่เหมาะสม ไมู่่คู่ควร แต่ไม่ใช่กับฉันเลยสักนิด
ฉันแค่อยากจะรัก อยากจะไปไหนมาไหนกับคนที่ฉันรัก
ก็เท่านั้นเอง ไม่ได้เอาแฟนไปเที่ยวต่อยใครซักหน่อย
ไม่เห็นจะต้องพูดให้เขาดูเหมือนเป็นนักเลงหัวไม้เลย
พอเราคบกันนานขึ้น จนถึงทุกวันนี้
ทีนี้ "คนที่ฉันรัก" เราแทบไม่เคยห่างกันเลย
ข้อดีของการเป็นผู้ใหญ่ ก็คือ เราทำอะไรก็ได้ที่เราอยากทำ
ฉันสามารถไปไหนมาไหนกับเขาได้ทุกที่ ไม่ว่าจะไปเที่ยวต่างจังหวัด ดูหนัง ฟังเพลง กินข้าว
แม้กระทั่งตอนขับรถ(เช้าๆ) ฉันสามารถอยู่กับเขาได้ตลอดเวลา

ความรักของฉัน มีมาหลายครั้งแล้ว
ที่มาของความเชื่อในความรักของฉัน อาจจะเริ่มมาจากการอ่านการ์ตูนตาหวาน
ความรักในหนังสือ มันช่างหอมหวานซะจริงๆ
ไม่แน่ว่านั่นอาจจะเป็นจุดเริ่มต้นก็ได้นะ
รักครั้งแรก เริ่มไม่ค่อยสวย จบไม่ค่อยดีเท่าไหร่
จะดีได้ไง ก็รักเขาข้างเดียว
ฉันเก็บความรู้สึกนั้นไว้นานมาก
ฉันจำได้ว่าพอรุกเข้าหน่อย เขาก็ตีตัวออกห่าง
พร้อมกับบอกว่ารักไม่ได้จริงๆ และแน่นอนว่าฉันนอนร้องไห้ทั้งคืน

มีช่วงหนึ่งที่ฉันไม่ได้มีความรัก
ฉันกลายเป็นคนธรรมดา แต่ฉันจำช่วงชีวิตตอนนั้นไม่ได้เลย
ฉันจำไม่ได้ว่าตอนไม่มีความรักฉันทำอะไรได้บ้าง
ความทรงจำฉัน จำได้แต่ตอนที่ฉันยังมีสิ่งที่เรียกว่าความรักอยู่

การแสวงหาความรักที่ดี ที่เหมาะกับเรา ไม่ใช่เรื่องง่าย
ก็อย่างที่ฉันบอก ความรักของฉัน มีมาหลายครั้งแล้ว ถ้านับแล้วก็น่าจะสักสาม
คนรักคนปัจจุบันนี้ ฉันเลยตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะดูแลเขาอย่างดี
ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้เลยล่ะ....
 ...........................................................................................................

ฉันบี้ไอ้เหม็นตั้งแต่จำความได้จนถึงปัจจุบัน นั่นก็คือเกิน 20 ปีมาแล้ว
แต่ฉันยังไม่รู้สึกเบื่อไอ้เหม็นเลย
และแน่นอน ฉันก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อคนรักของฉันเลย

บางวันไอ้เหม็นไม่ลื่น บางวันมันหอมจากการที่แม่เอาไปซัก บางวันหมาที่บ้านเอามันไปกัดจนมันเหม็นเกินไป
ฉันก็ยังรักมัน และพร้อมที่จะเอานิ้วไปจับ ไปบี้มันเสมอ

บางวันคนรักของฉันหงุดหงิด ฉุนเฉียว ฉันทำอะไรก็ไม่สบอารมณ์ ติสท์แตก
ฉันก็ยังรักเขา และพร้อมที่จะโอบกอดเขาไว้เสมอ

ฉันรักไอ้เหม็นที่มันลื่นๆเหลือบๆยังไง ฉันก็รักคนรักของฉันไม่ต่างกัน....