ความคิด

ฉันได้เรียนรู้ที่จะดึงมีดที่ตัวฉันเคยหยิบมาทิ่งแทงหัวใจตัวเองออก
ฉันเรียนรู้ที่จะเอามันออก แต่ไม่เคยเรียนรู้ว่าบาดแผลนั้นมันยังคงอยู่
บทเรียนที่ฉันต้องเจอต่อไป คือการอยู่กับบาดแผลนั้นให้ได้
เพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไปให้ได้


ในแต่ละวันที่ผันผ่านไป ฉันพบว่าตัวฉันเองไม่สามารถห้ามความคิดใดๆได้เลยอย่างแท้จริง
แม้ในเวลาที่มีสติที่สุด ฉันอาจจะยับยั้งตัวเองไม่ให้พูดอะไรออกไปได้
หากแต่ในสมอง มันยังคงทำหน้าที่ที่ผิดแผกของมันอยู่
อาจไม่ใช่สมองก็ได้ที่ทำงาน...

ความคิด จินตนาการ แท้จริงมันคือความว่างเปล่า
มันคือภาพลวงตาที่เราสร้างมันขึ้นมาเอง
เราสร้างมัน แล้วเราก็ดึงตัวเราเองเข้าไป
ในชั่วขณะแรก เรารู้ตัวว่าสิ่งเหล่านี้ เป็นเพียงจินตนาการ
"ไม่หรอก แค่คิดไปเอง"
แต่เมื่อใดก็ตามที่เราปล่อยให้มันครอบงำเรามากเกินไป
มันก็จะกลายเป็นความจริง เป็นสิ่งจับต้องได้ในความคิดของเรา
และในชั่วขณะนั้น เราก็จะถูกความคิดดูดกลืน ให้ลืมความจริงแท้ที่ว่า เรานี่แหละที่สร้างมันขึ้นมาเอง

ฉันค้นพบว่าตัวฉันเองเข้มแข็งพอที่จะไม่พูดหรือถามอะไรออกไป
เพราะฉันรู้ดีว่า อะไรที่ควรพูดหรือไม่ควรพูดสำหรับฉัน
แต่ฉันก็ค้นพบเช่นกันว่าตัวฉันเองอ่อนแอเกินไปที่จะไม่คิดอะไรเลย
แม้ฉันจะรู้ว่าอะไรที่ควรคิดหรือไม่ควรคิด
แต่ความคิดมันไม่เคยฟังใคร มันก็แค่ทำในสิ่งที่มันต้องทำ คือ คิด คิด คิด...

สิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนี้ คือ มีสติ
และโอบกอดความรักที่มีอยู่ในใจไว้อย่างดี
ความคิดทำร้ายฉันได้ แต่มันไม่สามารถทำร้ายหัวใจฉันได้
แม้แต่น้อย...