ฉันเห็นเธอ
เธอผู้กำลังจุดไฟแผดเผาตัวเอง
“ร้อนไหม”
“ร้อน..แต่ตอนไม่มีไฟ มันหนาว”
ฉันยืนมองเธอ ยืนอยู่ข้างๆเธอ
“ระหว่างร้อน กับ หนาว แบบไหนทรมานกว่ากัน”
“ไม่รู้เหมือนกัน มันก็พอๆกัน ไม่ว่าจะยังไงมันก็ทรมานอยู่ดี”
“รู้ไหม ในโลกนี้ ของทุกอย่างจับคู่กันได้ ดำกับขาว เปียกกับแห้ง ร้อนกับหนาว ทรมานกับ...ไม่ทรมาน”
“มันมีด้วยหรอ ที่ไม่ทรมาน” เธอพูดในขณะที่ไฟยังคงแผดเผาเธออยู่
“มีสิ” ฉันตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไฟที่ลุกท่วมตัวเธอดูเป็นเรื่องปกติธรรมดาสำหรับฉันไปแล้ว
ราวกับว่า ใครๆก็สามารถเอาไฟมาวางไว้บนส่วนต่างๆของร่ายกายได้
“แบ่งมาให้ฉันก็ได้นะ ไฟนั่นน่ะ” ฉันขยับตัวเข้าไป
“ไม่ได้ ไม่ต้องเข้ามามากกว่านี้ เมื่อเธอเอาไฟไป ความหนาวก็จะครอบงำฉัน”
“เธอเห็นอะไรไหม”
“หืม”
“ตัวฉันไม่มีไฟ แล้วฉันก็ไม่ได้หนาวด้วย”
“ใครจะไปรู้ เธออาจจะกำลังหนาวมาก แต่ก็พยายามกัดฟันอยู่ก็ได้”
“ก็ไม่แน่ ฉันอาจจะกำลังหนาวอยู่ก็ได้ เธอเคยดับไฟแล้วไม่หนาวบ้างไหม”
“ไม่เคย”
ฉันขยับเข้าไปอีก และเมื่อถึงระยะที่ฉันต้องการ ฉันผายมือโอบกอดเธอ ไฟนั้นดับลงในทันที
“ไฟดับแล้ว ยังหนาวอยู่ไหม”
“ไม่หนาว แต่ฉันอึดอัด หายใจไม่ออก ฉันอาจตายได้ใน 10 วินาที ถ้าเธอยังไม่ปล่อยมือออก”
“ถ้าฉันปล่อยมือ ให้สัญญากับฉันได้ไหม”
“ว่ามาเร็วๆ เหลือเวลาไม่ถึง 5 วินาทีแล้ว”
“ถ้าเธอยังไม่อยากกอดใคร หรือยังไม่อยากให้ใครกอด เธอจงกอดตัวเอง เหมือนอย่างที่ฉันทำ”
แล้วฉันก็ปล่อยมือออก
ฉันไม่รู้ว่าเธอจะกอดตัวเองได้ไหม
แต่ถ้าเมื่อใดที่เธอไม่รู้จะกอดใคร เธอกอดฉันก็ได้นะ แค่กอดให้คลายหนาวก็พอ....
เท่ดีครับ เขียนได้เท่ดี
ตอบลบ^^ ขอบคุณมากค่ะ
ตอบลบยังต้องฝึกอีกเยอะในส่วนของการบรรยาย
ก็พยายามกันต่อไปค่ะ